insan

buzulçağından kalma

bir bakışla

usulca baktım

gözümün ucuyla
sarhoş gemilerin

poyrazla sallandığı

bir istanbul akşamına

sinarit

trança

çipura

hiçbir hekimin deva bulamadığı

parmaklarımın titremesi geçti

diyor yusuf usta

bu fukara tekneyle

açıldığımda boğaza

bir tavşan falı kalmıştı

ne çıkacağını bilmiyordum
bahtıma

diyor halime abla

hem de

bu soğukta

döküntü bir tekne

bir tavşanın niyet kağıdı

savruluyor

rüzgarda

gözden uzak
bir tapınakta
hazırdım dünden
diz çökmeye

bir sözcükten

bir hırıltaya

ilk ve son kez

kalktım ayağa

çok zormuş insan olmak

anımsayacak kimse kalmadığında
seyretmediğin bir programın
donup kalmış baş parmağı kadar anlamsız
ve bir an oyunu bırakıp
yan gözle bakarken bir tiyatro oyuncusu gibi

boş koltuklara

oyuncu da sensin

diyor şükrü abi

seyirci de

hayatının oyununu oyna

ve sessizce izle

parmaklarımı şaklattığımda
sakın ayılmayı
unutma