iki yeryüzü

 

nereye gidiyoruz böyle

bu köhne sokaklarda

ışıkla yavaşlayıp

renklere bölünerek

tepetaklak bir möbius 

şeridinde

kirli  bir yağmur yağarken

kırık vitrin camlarında yansımalarımız

neden çöp tenekelerinde

eşeleniyoruz

kibirle

nereye gidiyorsun gerçekten

nereye gidiyor

bulutlar böyle

makineler

ve makinelere ruh veren

soluğumuz

ite kaka

bir dur!

bir nefes al!

silkeleyip duruyoruz bombalarla

şehirleri

mezarlarımızı kazıyoruz

lanetli tanrılarımızla

yeryüzüne böyle

hangi 

şehirlerde kaybolduk

hangi sokaklarda

söyle

iki yeryüzü

kayıyor

ayaklarımızın altından

birinde kafede oturmuş

sırılsıklam terlerken

bir aysberg geçiyor

şehrin dar sokaklarından

dürtüp gösteriyorsun dirseğinle

hayretle

ikinci yeryüzüne

çocukların kahkahalarıyla

birlikte

bombalar düşüyor

yağmur damlaları yerine

zırhlarımız

sığınaklarımız

yetmiyor

artık

en kırılmaz yerinden yaşamın

ne kadar kolay

kolayca parçalanmak 

öfkeyle