artık ekonomik sınıfta gidiyor zombiler

insan bu
azıcık ucundan istese de
çoğunu yer

sarsılırken 3. sınıf bir vagonda
gece karanlıktır
göz gözü görmez
yüzün yapışmış cama
ışık hızında gitsen bile
karanlık
hep o aynı karanlıktır
bir milim kımıldamaz
yerinden

önünden geçen
kadının karmaşasına bakarsın
biri elinde
ikisi eteklerini çekerken
biri önünde
biri gerisinde

işte böyle dostum
herkes
birbirinin yerine geçer

bana göre
ağaç dikmeli insan
bir
iki
demeden
ve tek bir kibritle
ateşe vermeli
ormanlarını
son nefesini verirken
görkemli bir kibirle

ve alevlerden kaçmak için
otobana kendini zor atan
bir kaplumbağa kadar hızlı
bu vartayı da atlattık derken
acı bir fren

göz ucuyla
yaşlı adama bakarsın
ve dikkatsizce üstüne
döktüğü yemeğin
lekesine

işte böyle dostum
hikayedir bu
herkesin hikayesi
onuki başlar
seninki biter

yağmurdan sonra
bir gökkuşağı
rengarenk

fiyonklar
çelenkler
ironik bir bakış

ilk kez bir şehire giden
üniversiteli gencin
hafif kamburu çıkmış
çelimsizliğine bakarsın
o korkusu
o gerginliği
o ilk adımı
fethedilecek yabancı bir gezegene

ne alırsan
al
kaybediyoruz kendimizi
el kitapçıkları yüzünden


her şeyle öyle meşgulüz ki
dijital bir umursamazlık

yaşamak bile
bir anlık ilgimizi çeker